Over ruim een week ga ik weer naar de Hollandse kust, naar het strand, de zee. Gewoon omdat ik er van hou, m’n gedachten daar kan ordenen terwijl ik de afdruk van mijn voeten achterlaat in het vochtige zand. Inspiratie op doe door te kijken, te ruiken en te voelen. Vaak is het in de afgelopen jaren gelukt om volledig tot rust te komen en met een hoofd en notitieblok vol ideeën terug te keren naar huis. Sommige hiervan hebben het gehaald en andere niet.
Fascinerend vind ik het getijde, eb en vloed. Het spel van de zee en het strand. Ruimte geven en ruimte nemen. De natuur heeft het zo geregeld, om de circa 6 uur lossen hoogwater en laagwater elkaar af.
Ik bedacht me dat de metafoor van eb en vloed ook erg toepasbaar is op de momenten die in onze levens spelen. Of het nu gaat om het getijde binnen relaties, op het werk, in de woonomgeving of in de samenleving in het algemeen. Staat het water ons soms tot aan de lippen of kunnen we ontspannen en tot aan onze enkels in het water staan. Hebben we ruimte of wordt deze ons gedurende een bepaald moment of gedurende een bepaalde tijd ontnomen? Dringen we de “brutale zee” terug of wachten we tot hij terugkeert naar daar waar hij vandaan kwam?
Vragen die ik mezelf ook stel. In hoeverre laat ik eb en vloed in mijn leven beschikken? Mooi om de komende weken deze vragen nog eens terug te nemen naar de kust en vanaf een duintop nog eens te kijken hoe zee en strand dit samen oplossen. Redelijk gestructureerd en qua tijd redelijk in balans.
In ons persoonlijk leven zal het grilliger verlopen binnen de situaties die zich aandienen. Eb en vloed gaan samen met de zee. Ook in ons leven zullen eb en vloed elkaar afwisselen. In beide gevallen kunnen we het meestal niet beïnvloeden. De enige keuze die ons rest is de wijze waarop we met het getijde omgaan.
Nog even en ik wandel weer op het strand, wind mee of wind tegen, zon op m’n rug of in mijn gezicht. Met mijn voeten in of buiten het water, onder andere afhankelijk van eb of vloed. Maar welk tij er ook heerst, ik zal genieten van de wandeling en mijmeren over hoe ik toekomstige eb of vloed het hoofd zal bieden.
Mijn keuze, net als de keuze of ik mijn voeten droog hou of lekker van het zilte water geniet wat zich om mijn enkels sluit.
Marcel Hondeveld
