Vanochtend op 1e Paasdag werd ik gewekt door een aubade, verzorgd door tal van vogels. Een kakofonie van getjilp, gekwetter en gekrijs. De prille ochtendzon gluurde door een kier die de wind had gecreëerd samen met de slaapkamerdeur. Op de gordijnen ontstond een prachtig schouwspel van schaduw en licht. Mooi om te ervaren hoe beeld en geluid elkaar ontmoeten op deze prachtige ochtend.
Ontmoeten, wat betekent dit voor mij? Is het vertrouwd zijn met mezelf zodat ik open sta voor al hetgeen zich op elk moment weer aandient? Open staan voor ontmoetingen met anderen, nieuwe situaties en ervaringen zodat ik in alle vrijheid, onvoorwaardelijk en spontaan kan en mag ontmoeten. Toch heeft ontmoeting betrekking van beide kanten nodig. Iets onvoorwaardelijks waardoor er een bepaalde vorm van verbinding kan ontstaan. Verbinding in vriendschap, ontroering en emotie zodat je oprecht ontmoet. Ook in ervaringen en situaties is altijd een bepaalde vorm van ontmoeting aanwezig.
Hoe geraakt ben ik als ik de prachtige seringenboom achter in de tuin aanschouw. Mijn korte en kostbare ontmoeting met de schoonheid die de natuur biedt.
Dan is er ook nog die andere vorm van ont_moeten, feitelijk het niet meer moeten! De gejaagdheid van alledag die steeds maar weer nieuwe verplichtingen aanbiedt. Hoe weersta ik dit? Of ligt dat bij mij en ga ik mee in datgene wat voor mij altijd zo voelt als moeten. Elkaar maar steeds stimuleren naar beter en meer. Voldoen aan verwachtingen die ik eigenlijk helemaal niet waar wil maken. Wat zou ik graag ook in deze vorm ont_moeten.
Zo aan de tuintafel in de dalende avondzon neem ik me voor om meer te ont_moeten en nog nadrukkelijker bewust te zijn in dat andere ontmoeten. Genieten van het moment, telkens weer, van die bijzondere ervaring die zoveel geeft.
Ik wens ook jou veel bijzondere en waardevolle ontmoetingen.
