Afgelopen zondag kwam een mooie dag uit 2012 in mijn herinnering. We stapten op de fiets met als doel om iets te gaan ervaren wat, volgens anderen, meer dan de moeite waard zou zijn. Ik voelde opnieuw de wind in mijn rug die me zacht dwingend vooruit duwde naar mijn bestemming, de zon die me glimlachend vergezelde en die me verwarmde en dorstig maakte. Onze bestemming was de Millinger Theetuin, een oase van natuur, rust, mystiek en schoonheid. Ik was in verwondering.
Verwondering, het woord raakt me, heeft iets betoverends.
Aristoteles zei: “Verwondering is het begin van alle wijsheid”. Soms zorgt alleen de verwondering al voor wijsheid omdat ze zorgt voor een hele pure waarneming. Als je de kunst van het verwonderen (weer) eigen hebt gemaakt dan kun je met “nieuwe ogen” kijken naar de dingen van alle dag. Jouw nieuwsgierigheid wordt opnieuw gewekt, net als een kind dat de wereld ontdekt.
Wat betekent verwondering voor jou?
Voor mij is het voelbaar kijken naar de wereld om me heen. Ik voel het lopend in de natuur, wanneer ik kijk naar de mensen om me heen. Mensen in de kwetsbaarheid van het leven die, soms na een tegenslag, het leven weer oppakken. Mensen in m’n omgeving die ouder worden en dementerend zijn en mij het gevoel schenken met hen in een ander, tijdloos bestaan te zijn. Die de korte tijd die achter hen ligt niet meer kennen maar soms verder terug alles haarfijn kunnen verhalen. Verwondering over alles wat mogelijk en soms ook niet mogelijk is, over de jeugd die in een hoog tempo aan alle verwachtingen lijken te willen voldoen.
Dat alles brengt me weer even terug in de Theetuin, die oase van rust en schoonheid. Even helemaal niets en genieten van het moment, leven in het hier en nu. Leven en zijn in verwondering. Ik heb het ook daar mogen ervaren. Als ik een tip mag geven, bezoek de theetuin en verwonder je. Het is de ervaring waard.
