De dag start vandaag heerlijk, geen gehaast, geen verplichtingen, het ritme wordt bepaald door hoe ik het aangeef. Lekker in de tuin, de toch al redelijk krachtige zon die me laat weten vandaag goed haar best te doen. Ik neem een slok koffie en kijk omhoog naar de blauwe lucht. Geen wolk te bekennen en nauwelijks wind.
Dan bereikt mij het bericht dat hij is overleden, hij Wubbo Ockels op de leeftijd van 68 jaar. Het bericht raakt me intens. Zo lang was hij niet aanwezig en ineens was hij er. Een prachtige tv-uitzending waarin niet de wetenschapper en astronaut Wubbo aan het woord kwam maar de mens Wubbo. Zo kwetsbaar, breekbaar en toch ook zo krachtig en vol vecht- en levenslust. Een doorzetter pur sang die niet van opgeven wist. Die alles aanpakte om dit oneerlijke gevecht te winnen.
Wubbo, ik hoor je nog spreken, ik zie opnieuw de prachtige emotie die je oprecht toont. De beelden uit Polen waar je ploetert in de sneeuw en daarna heerlijk staat te swingen op muziek die uit de autoradio knalt. Ik zie je nog de straat oversteken met je trappetje om vervolgens enige tijd in het koude water van de gracht te gaan zitten. Je gaf niet op!
Met ontroering lees ik nog een keer het interview dat je gaf aan Happinez. Daarin zeg je: ‘Als je kunt zeggen: “Het was goed zo”, valt de levenslast van je af’. Een prachtig verhaal van een doorzetter die alles eruit heeft gehaald en geprobeerd heeft om ook dit het hoofd te bieden.
Nu vorm je straks zelf een ster in het heelal. Je weet de weg, je was er al eens.
Salut Wubbo
