Na een een wat verregende Augustus maand is het nu September en prachtig weer. We hebben vakantie en genieten enorm van zon, zee en strand. Is het dan toch waar wat ze altijd zeggen, dat eenieder krijgt wat hem toekomt?
Gisteren bezochten we Noordwijk aan Zee, een echte badplaats. Als je binnenrijdt dan doemen de grote hotels voor je op. De plaatselijke middenstand vaart wel bij goedgeluimde toeristen die, zinvol of niet, hun vakantiegeld besteden. Zo ook wij, een voorzichtige investering in de vorm van het tijdschrift Happinez.
Het oog viel erop omdat er een set aandachtskaarten bij zat. Tijdens coachsessies worden dit soort kaarten door ons nog wel eens ingezet. Of het nu fotokaarten zijn die iets verbeelden of woorden en teksten die iets oproepen of vrijmaken.
Op deze kaarten staan woorden die ons in ieder geval iets zeggen en we denken na over hoe en in welke werkvorm we deze set kaarten kunnen gebruiken.
Mijn interesse gaat direct uit naar het woord aandacht. In een eerder blog heb ik al eens geschreven hoe je aandacht zou kunnen geven aan dingen die je onderweg ziet of ervaart. Leven in het nu en in dat moment.
Mijn gedachten dwalen nu af naar hoe aandacht wordt gegeven en ontvangen. Ik zie dat kleine kindje dat onbevangen opgaat in haar spel met zand, emmer en schep. Helemaal zichzelf totdat een voorbijganger het toespreekt en een opmerking maakt over haar mooie zandtaartje. Verlegen kruipt het weg en zoekt de veiligheid van de ouderlijke omgeving.
Vreemd eigenlijk want de aandacht werd gegeven met een andere intentie als dat deze lijkt te worden ontvangen. Hoe werkt dat bij ons? Zijn we ook op ons hoede als we bijvoorbeeld aandacht krijgen in de vorm van een compliment? Of kunnen we dit gewoon onbevooroordeeld laten indalen?
Met welke intentie geven wij aandacht, welke bedoeling hebben wij erbij? Mooie vragen om, met de zon in mijn gezicht, de wind door m’n haren en zo starend naar de zee nog eens te overdenken.
Marcel Hondeveld
