Het is eind September, Oktober volgt.
Soms ben je er een tijdje niet en zo, richting onze verjaardag dan ben je er weer. Op 8 oktober zag ik het levenslicht en jij helaas net niet.
Is het toeval dat ik ineens er weer van alles over lees en hoor? Dat ik zie hoe een coachinstrument als familieopstelling passend voor verwerking kan zijn. Dat er weer een prachtig boek is verschenen wat gaat over een verloren tweelinghelft, al voor de geboorte.
Of komt het doordat het onbewust rond deze periode meer aan de oppervlakte verschijnt. Niet dat je er anders niet bent, niet in me zit en ik je op de een of andere manier voel. Dat ik me dan soms eenzaam voelde en een sterk gevoel voor heelheid ontwikkelde.
Tot mijn spijt heb je nooit een fysieke plek gekregen. Heb ik je gezocht en niet kunnen vinden. Dit gemis schrijf ik weg in de tijd. Maar je leeft ook voort in mij en in mijn gedachten. Ook in het logo van Avvenire heb je jouw plek gekregen en dat voelt fijn.
Hoe zou het geweest zijn zo samen? Blikken van verstandhouding, wederzijds begrip en onvoorwaardelijke steun? We zullen het nooit weten maar ik kan me er zeker iets bij voorstellen. Begin volgende week komt het boek dat ik besteld heb. Met nieuwsgierigheid zal ik het lezen, ervaringen van anderen horen en ongetwijfeld ook veel herkenning vinden.
8 Oktober vier ik onze verjaardag, je bent er niet bij en toch ook zeker wel. Alvast van harte zusje
Marcel
