Enige tijd terug schreef ik een blog over ons bezoek aan Rome in Juni. Destijds was het nog een droom. Met enige weemoed moet ik nu bekennen dat we al weer terug zijn in Nederland na drie heerlijke dagen in deze fantastische stad, dit heerlijke land.
Wat heeft deze trip me weer geraakt en hoe enorm voel ik me verbonden met de cultuur, de gepassioneerde mensen (zeker ook in het verkeer), de lekkere espresso of cappuccino die ze staande aan het buffet nuttigen voordat de werkdag voor hen begint en die prachtige taal die me steeds weer als muziek in de oren klinkt.
Of je nu gelovig bent of niet, de rijkdom die dit land biedt aan kerken, kathedralen en als ultieme uitspatting het Vaticaan, het kan je niet ontgaan. Wanneer je het hebt over verbinding dan is het bijzonder om de bruidsparen te zien die in hun bruidskleding het Vaticaan bezoeken omdat ze zich zo verbonden voelen met datgene of diegene waar zij hun hoop, vertrouwen, liefde en kracht uit halen. De toewijding die ze laten zien en het geluk dat van hen afstraalt.
Toch zit verbinding niet uitsluitend in geluk, toewijding en harmonie. Echte verbinding zit ook in leren omgaan met imperfecties, met botsende behoeften en strijdige verlangens. Een verbinding waarin de ruimte wordt verkregen om oprecht te zijn en trouw te blijven aan de eigen behoeftes en grenzen en tegelijk betrokken te blijven bij elkaar. Het klinkt haast filosofisch maar deze verbinding is zo waardevol en die heb ik ook weer zo nadrukkelijk gevoeld, ook in mijn verbondenheid met Italië en Rome in het bijzonder.
De quasi onbevangenheid en onverschilligheid maakt het schijnbaar zo eenvoudig om daar te leven en te genieten van de dingen die er zijn. Er zullen ongetwijfeld regels zijn en afspraken waar men zich aan “kan” houden maar zo schrijnend zichtbaar en voelbaar als hier in Nederland heb ik ze zeker niet ervaren. Begrijp me niet verkeerd, Rome kent ook haar imperfecties zoals het vuil op straat of de opdringerige verkopers die je constant aanspreken en boos zijn als je niets afneemt, maar toch …La Dolce Vita maakt de verbinding tussen Italië en mij compleet. De afgelopen dagen zijn we hierin ondergedompeld en overgoten met schoonheid en cultuur. Nog lang niet alles hebben we gezien maar dat geeft niet want het biedt ons het “excuus” om terug te keren.
Naar de prachtige beelden van Michelangelo, naar het Piazza del Poppolo of naar de Trevi fontein. Het is overweldigend en teveel om te benoemen. Italië en ik raken elkaar niet meer kwijt, we hebben een onlosmakelijke verbinding. Ik zie uit naar onze volgende trip, bestemming ergens in Italië. Dat is zeker!
Ciao, Marcel
