Onlangs hoorde ik het liedje van Simon Keijzer, de helft van het duo Nick en Simon. Nu niet echt het genre waar ik naar op zoek ben maar het ving toch mijn aandacht. Een prachtig liedje, geschreven samen met Maaike Ouboter, met als titel “Verdwalen”. Gevoelig als ik ben voor het spelen met taal bleef het hangen en bleef ook de term verdwalen bij me “rondzingen”.
Hoe heerlijk kan het soms zijn om te verdwalen terwijl je de weg wel kent. Om te verdwalen in je gedachten of je fantasieën. Om met zelfgekozen potloden jouw eigen leven in te kleuren. Zo maar figuurlijk te verdwalen op de gebruikelijke paden. De comfortzone te verlaten en mijmeren over nieuwe kansen. Mogelijkheden die schijnbaar buiten jouw grenzen liggen. En nu precies daar begint de verandering, daar waar je jouw grenzen verlaat. Daar waar je de ruimte voelt en neemt om “het elastiek wat op te rekken”.
Af en toe komt dat liedje weer in mijn hoofd. Voor mij de bevestiging dat ik er iets mee moet. De woorden en zinnen zochten zich een weg in de afgelopen dagen en nu vormen ze zich op papier. Verdwalen, het roept vaak eerder een negatieve associatie op dan een positieve. Wat zou er gebeuren als we in staat zijn om er ook eens anders naar te kijken. Stel dat je iemand tegenkomt die je vertelt verdwaald te zijn. Zou het zo kunnen zijn dat, omdat de vooraf bepaalde route niet gevolgd is, er nieuwe ontdekkingen en inzichten onderweg zijn ontstaan? Dat de ervaring die is opgedaan door te verdwalen juist een toegevoegde waarde heeft opgeleverd?
In overdrachtelijke zin is verdwalen voor mij ook een heerlijke term. Zonder toestemming de ruimte en de vrijheid benutten om te filosoferen. Met de benen op tafel, het hoofd in de nek, starend naar het niets en te verdwalen in onbekende en vaak ook ongekende mogelijkheden. Want laten we wel wezen, dingen zijn onmogelijk totdat iemand het doet.
Ik vind het prachtig om mensen met taal te horen spelen zoals Simon en Maaike nu hebben gedaan. Voor mij een aanzet om verder te “verdwalen” vanuit de tekst. Ook ik gebruik mijn eigen gekozen potloden om mijn leven in te kleuren. Of ik altijd trots ben op het resultaat is de vraag maar verdwalen kan me wel helpen om breder te kijken dan hetgeen er al is. Zonder navigatie en richting vooraf.
Ik trakteer mezelf op een glas heerlijke Italiaanse rode wijn en neem plaats op de bank. Schrijfblok aan de kant en toch ook bij de hand. De eerste aanzet voor een boek vormt zich langzaam in mijn notitieboekje.
Iets voor jou, verdwalen?
Avvenire Coaching en Mediation
