Hoe zal het straks voelen wanneer ik naar jullie huis rijd en je bent daar niet meer? Vandaag ben je opgenomen in een verpleeghuis omdat het thuis niet meer gaat. De zorg voor jou Papa wordt te groot. Gisteren werd het, onverwachts, een feit. Als een donderslag bij heldere hemel, zo uit het niets. Ik ben verdoofd, geraakt en verdrietig. De afgelopen jaren nam dementie steeds meer bezit van je. Schoof langzaam, beetje bij beetje meer op in jouw hoofd. Zien hoe moeilijk je het er zelf mee had was lastig. De worsteling met acceptatie kwellend. In gezelschap zag ik je terugtreden in jouw eigen wereld, je eigen beleving en ook voor jou je houvast en veiligheid. De soms lege blik in jouw ogen en vaak ook de vraag om hulp maakten jou kwetsbaar.
Toch waren er ook mooie momenten als we met z’n tweetjes waren. Soms de stilte die genoeg was, een blik van verstandhouding en dan ook weer die ongelofelijke humor en scherpte. Gelukkig is dat je nog niet afgenomen.
De afgelopen weken heb je twee operaties doorstaan. Het waren niet de minste en je sloeg je er weer doorheen. Wat ben ik trots op je, Bikkel!! Fysiek heb je nog wel wat te vertellen. Helaas, dat andere gevecht tegen de dementie is niet te winnen.
Nu ben je daar in het verpleeghuis en kom je niet meer thuis. Het voelt voor mij als een stukje verder afscheid. Toch wil ik met jou samen knokken voor een maximale kwaliteit van leven binnen de gegeven omstandigheden.
Het doet pijn te beseffen dat ik je niet meer thuis zal treffen Papa. Ik zal moeten berusten in de situatie zoals deze is maar het voelt nog zo niet goed.
Desondanks weet ik dat ook nu onze momenten er weer zullen zijn in deze nieuwe setting en daar ga ik ongetwijfeld ook van genieten. Van die momenten samen, van wat ons bindt ook al is het de stilte, en van jou.
Marcel