En dan sla ik de laatste bladzijde om en leg het boek naast me neer, voor mij hoogstaande Nederlandse literatuur. Ik heb het over de requiemroman Tonio van A.F.Th. van der Heijden. Bijna ademloos heb ik het uitgelezen, het verhaal over het leven en het overlijden van hun zoon Tonio. Geraakt werd ik door het verhaal, de schrijver en zijn “jongleren” met taal. Het boek laat me niet los en vragen dringen zich aan me op over het begrip helen.
Kun je helen na zo’n groot verlies? Kun je jouw leven weer op de rails krijgen? Hoe werkt het helingsproces eigenlijk? Is er een gemene deler als het om helen gaat? Heelbaar, is alles heelbaar? Heelt tijd alle wonden? Bestaat er een helende kracht door acceptatie zoals Annemarie Postma beschrijft in haar gelijknamige boek?
Eigenlijk best veel vragen over helen en dus mooi om dit met mijn partner te bespreken. Wellicht ook voor de lezers van dit blog om dit eens nader te onderzoeken.
He-len (volgens van Dale)
1. genezen, heel maken
2. heel worden
Dat geeft een geruststellend gevoel, het genezen en weer heel worden. Je zou kunnen zeggen dat als je maar tijd van leven hebt het wel goed komt. Zoals het spreekwoord, de uitdrukking zegt: “de tijd heelt alle wonden”. ofwel, na lange tijd zal de pijn vanzelf wel over gaan of door het verloop van tijd worden herinneringen zwakker en de erge dingen minder erg. En kan men zelf denken aan de mooie herinneringen/tijd die je met iemand of ergens hebt gehad. Herinneringen worden kostbaarder dan ooit en deze verzachten de pijn van de erge dingen.
Met name dat laatste geeft eigenlijk wel aan dat ‘heel worden” niet in alle gevallen lukt. Maar dat de pijn zachter wordt en dat er weer ruimte is voor andere gevoelens dan pijn. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer er acceptatie ontstaat het zeker helpt in het helen.
De vraag die bij me opkwam was feitelijk of het sec de tijd is die nodig is om te helen? Mijn antwoord hierop luidt “Nee”. Er is meer voor nodig dan alleen tijd. Wanneer we een schaafwond oplopen tijdens een val duurt het nog wel een tijdje eer onze huid hersteld is. Maar direct nadat de wond is ontstaan gaat ons lichaam aan het werk, gaat het helingsproces starten.
Betekent dit nu dat we dan ook altijd direct aan de slag moeten als we een “interne schaafwond” oplopen? Of kunnen/moeten we soms ook toch even de tijd haar werk laten doen omdat er zelf mee aan de slag gaan nog te pijnlijk is. Hierdoor vertraagt eerder het proces dan dat het versnelt. En wat is het resultaat wanneer we aan het korstje op onze schaafwond gaan krabben of peuteren? We gaan weer een stukje terug in ons helingsproces en dus duurt het herstel langer. Zo ook dus met onze pijn die we binnenin onszelf voelen. Als daar aan gekrabd of gepeuterd wordt dan werpt het ons weer een stukje terug in het proces van heel worden. Maar toch is het soms nodig om de pijn binnenin ons, als de tijd daar is, aan te raken. Er eventueel met een therapeut of coach over te praten. Dus niet die dikke korst erop laten zitten en geen aandacht geven maar op een verantwoorde wijze, de daardoor milder geworden pijn een plek te geven.
Toch is het wonderbaarlijk om te zien tot hoeveel heling we als mens in staat zijn. Een ongekende kracht maakt zich van ons meester. Ooit heb ik de vergelijking gemaakt met een tuimelaar. Omgeduwd worden en toch weer terugveren. We kunnen veel hebben maar het is ook goed om te beseffen dat we door sommige gebeurtenissen niet meer heel kunnen worden. En dat het er ook mag zijn, het korstje mag er gewoon opzitten en als er verder niet aan gepeuterd wordt krijgt het alsnog de tijd om zijn werk te doen.
Tijd heelt dus niet alle wonden, bij sommige gaan alleen de scherpe randjes ervan af …
Wil je wat lezen over het onderwerp helen dan hebben we hier nog wat boekentips voor je
De helende reis – Brandon Bays
De helende kracht van acceptatie – Annemarie Postma
Margot en Marcel – Avvenire Coaching en Mediation
